ဆရာမကြီးနှင့် ညနေစာ ထမင်းစားရန်ပြင်နေစဉ်…
“ဆရာမကြီး ဆရာမကြီးရှိပါသလားရှင် ကျွန်မ သပေါ့အိုင်ရွာကပါ”
အသံရှင်က ရေးကြီးသုတ်ပြာနိုင်နေပြီး အိမ်အဝင်တံခါးနားသို့ရောက်နေပြီမို့.......
မြို့ကလေး၏အစွန်းဝယ်တိုက်ဝါဝါကြီးတစ်လုံးရှိ၏။ အများကတိုက်ပျက်ကြီးဟုဆိုကြသော်လည်း တံခါးမများ၊ ပြတင်းတံခါးများပျက်နေသည်ကလွဲရင် အတော်အတန်ကောင်းသေးသည်ဟုပင်
ဒါပေမယ့် ကျွန်မနဲ့အတူနေတဲ့ မြေးမလေးနှစ်ယောက်ကတော့ တစ်ခါတစ်ရံ ဘာလို့ တစ်ဒေါက်ဒေါက်နဲ့ခေါက်နေရတာလဲ နာငြီးလာပြီလို့ ဒုတ်ရှည်ရှည်တစ်ချောင်းအသင့်ရှာထားပြီးအပေါ်မှ တစ်ဒေါက်ဒေါက်အသံကြားရာ.......
“ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်”တံခါးကအဆက်မပြတ်ခေါ်သဖြင့် သူကြီးတံခါးသွားဖွင့်ကြည့်သောအခါ၊ ဘာမှမတွေ့ရ။ သူ့နှာခေါင်းထဲအပုပ်နံ့ဝင်လာသည်။ သူကြီးတစ်ကိုယ်လုံးကျောစိမ့်သွားသည်။ သူကြီးအိမ်ထဲပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။
“ဝုတ် ဝုတ် ဝုတ်”......
“မင်းတို့တွေလဲ တောထဲမသွားကျနဲ့ နေ့လည်တော့ ကြည့်ထွက်ပေါ့ ပြောရမယ်ဆိုရင် နေ့ဘက်ကျတော့လူရှိတယ်။ အလင်းရောင်ရှိတယ်။ ညဘက်ကျမှထွက်တာ သတိတော့ထားရမယ်
ဒီကောင်ကြီးက သိပ်ပြီးလျှင်မြန်တာ........
“ဘယ်လိုလဲ သူငယ်ချင်း မတွေ့တာကြာပြီ အလုပ်ကော ကောင်းရဲ့လား””သိပ်မကောင်းပါဘူးကွာ”
သူငယ်ချင်းက ခေါင်းရမ်းပြလျက်မှ “ဒါနဲ့ ပြောရဦးမယ် ငါ့အိမ်ရှင်အဖွားကြီး ဆေးရုံတက်နေရတယ်ကွ”
“ဟေ ဟုတ်လား ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ပြောစမ်းပါဦး””ဒီလိုကွ….” ......
ယခုမှ ပြတင်းပေါက်တံခါးများပွင့်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ ပြတင်းပေါက်တံခါးမှ တိုးဝင်လာသည့် အသံများကို ကြားနေရ၏။ အသံတွေကို နားမလည်နိုင်။ ဘာသံတွေလဲ။
မည်သို့ဆိုစေ၊ လသာသည့်ညသည် ထူးဆန်းနေ၏။......
သူ၏ အိမ်ရှိမိသားစုများလည်း တဖြည်းဖြည်းကြောက်ရွံ့လာကာ အနီးရှိ ဆရာဝန်ကိုခေါ်ပြီး ပြသခဲ့သည်။ သို့သော် ဆရာဝန်ကိုယ်တိုင် ဘာအကြောင်းမှန်းမသိခဲ့ပေ။ သို့ရာတွင် ထိုသူ၏အခြေအနေမှာ မဟုတ်တော့သဖြင့်........
အမှန်အတိုင်း ဆိုရပါမူ ကျွန်တော်သည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ဦးဖြစ်သည့် အားလျှော်စွာ တစ္ဆေ၊ သရဲ အစရှိသည့် ပရလောကသားများ ရှိသည်ကို လက်ခံပါသည်။ ကိုယ်တွေ့ကြုံသည့် သူများ၏ ပြန်လည်ပြောပြချက်များကိုလည်း.....
