တောရိပ်တောင်ရိပ်သည်။ လူတကာတို့၏စိတ်ကို လန်းဆန်းအေးမြစေ၏။ နှလုံးမွေ့လျော်မှုကို ဖြစ်စေ၏။ ပူပင်သောကမှန်သမျှကို ပြေပျောက်စေ၏။ တောရိပ်တောင်ရိပ်က ချမ်းသာဆင်းရဲဟူ၍လည်း မခွဲခြား၊ မျက်နှာမလိုက်။........
ရွာတစ်ရွာမှာ အစိမ်သေသေတဲ့ အသုဘအိမ်ပေါ့ကွာ။ အလောင်းကြီးက ခေါင်းတလားထဲမှာ ထည့်ထားပြီး အခုလိုပဲနံဘေးမှာဖဲ ထိုင်ရိုက်ကြသတဲ့။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကြောင်တစ်ကောင်က အခေါင်းကို ခုန်ကျော်လိုက်တော့ ငနဲက ငေါက်ခနဲ့.......
အလောင်းနံဘေး အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ပင် သုံးရက်သုံးညတိုင်တိုင် ဖဲဝိုင်းများခြိမ့်ခြိမ့်သဲ ရိုက်ခဲ့ကြသော်လည်း အလောင်းကြီးကို သတိမမူဂူမမြင်ဆိုသကဲ့သို့ ဖုတ်လေသည့်ငါးပိ ရှိလေသည်ဟူ၍ပင် သတိမပြုမိခဲ့ကြပါပေ........
ငါ့ကိုယ်ကို နမ်းကြည့်ခိုင်းတော့ ပိုပြီး အပုပ်နံ့ထွက်တာ သူတို့သိသွားကြတယ်။ သည်တော့ ပိုပြီးကြောက်ကုန်ကြရော။ အမှန်က သူတို့ကိုယ်မှ ရေမွှေးဆွတ်ထားတော့ လူသေကထွက်တဲ့ အပုပ်နံတွေ သူတို့ဆီ ကူးကုန်ကြတာ သူတို့မသိကြဘူး........
မိမိတို့ကဲ့သို့ပင် ဖားမုဆိုး၊ ဖားသားကြိုက်သော ကိုရွှေမြွေပွေး မြွေဟောက်တို့ကလည်း မမြင်မစမ်း ဆင်ကန်းတောတိုး တက်နင်းမိလို့ကတော့ မျက်စိဝင်းဝင်းတောက်ပြီး သေဘေးနှင့်ရင်ဆိုင်ဖို့သာပြင်ပေရော့.......
မှန်မမှန်ထွန်းအောင်လဲ လဲကျနေသော ခွေးများသွားကြည့်လိုက်သောအခါ ခြေ၊ လက်၊ ပေါင် စသည့်နေရာများတွင် ညိုမည်းနေသောအကွက်ကြီးများနှင့် မြွေစွယ်ရာနှစ်ပေါက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဂမ္ဘီရမြွေ . . . ဂမ္ဘီမရ ဂန္ဓာရီတွေနဲ့ ဆက်စပ်နေတဲ့မြွေ။ ဝိရူပက္ခနတ်မင်းကြီးရဲ့ အခြွေအရံ နဂါးမျိုးနွယ်တို့ရဲ့ အဆွေအမျိုး”............
မြွေတွေယိမ်းသမတွေကို ကနေကြတာကို မမြင်ဖူးသေးတော့ ဆန်းသလိုဖြစ်နေတာပေါ့ကွယ်။ ဒါကြောင့် မောင်အောင့်ကို ဂမ္ဘီရမြွေတွေ မြင်ခွင့်ရလိမ့်လို့ ပြောခဲ့တာပေါ့............
“ဒါဖြင့် ဒီဇင်ဘာလ (၁၇) ရက်နေ့က ရန်ကုန် ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်သူနဲ့ ဘယ်အချိန်မှာ ရှိနေခဲ့ပါတယ်လို့ သက်သေပြနိုင်မလား”
“အာ ဒီလောက်ကြာနေမှ ကျုပ် ဘယ်မှတ်မိနိုင်တော့မလဲ၊ ကျုပ်က နေ့စဉ်မှတ်တမ်းရေးတဲ့လူလည်း မဟုတ်ဘူး”......
“စွန့်ပစ်လိုက်ပါပြီ၊ လောကီကျမ်းတွေမှာ ဂမုန်းနီကို ကိုယ်ပျောက်အောင်စီရင်နိုင်တယ်လို့ ပါတယ်၊ ကိုယ်ပျောက်မပျောက် အသေအချာမသိပေမယ့် ကိုယ်ပျောက်တဲ့အစွမ်းကို လူတွေသာရခဲ့မယ်ဆိုရင် မကောင်းမှုတွေ လုပ်ကိုင် ဆောင်ရွက်ရာမှာပဲ သုံးကြမှာ မဟုတ်လား၊ ပြီးတော့..............
